Willemien en Herman. Ik wil zo graag hun namen blijven noemen. En ik noem in dit boek ook de namen van hun oom Gert-Jan en hun neef Johan, die om het leven kwamen in dezelfde auto. Ze waren op het verkeerde moment op de verkeerde plaats’. Henk Westerveld heeft ontdekt dat achter het rauwe verhaal van het ongeluk nog een tweede verhaal schuilgaat. Het verhaal van de voorbijgangers, die niet voorbijgingen. Zij waren op het juiste moment op de juiste plaats. Deze bijzondere voorbijgangers kenden de doden in de meeste gevallen niet en leden dus geen persoonlijk verlies. Maar ze werden geraakt door de gebeurtenissen. De schrijver vertelt in dit boek hun verhaal in zijn woorden. De kleine goede dingen die zij deden, hebben hem op de been gehouden. Met zijn boek hoopt Henk Westerveld mensen die net als hij door rampspoed zijn getroffen een hart onder de riem te steken. Zijn oproep: ‘Laten we proberen oog te hebben voor positieve ervaringen te midden van verdrietige gebeurtenissen’. Tegelijkertijd mag het rauwe verhaal van het ongeluk niet verdonkeremaand worden. De schrijver voelt zich daarbij gesteund door lotgenoten uit bijbelse tijden, die rake en intense woorden hebben gegeven aan hun verdriet. Na de Jobstijding over het verlies van zijn kinderen vervloekt Job zijn geboortedag! En wat te denken van aartsvader Jacob? Als hem wordt wijsgemaakt dat zijn zoon Jozef is verscheurd door wilde dieren, rouwt hij om zijn zoon. En vooral:hij weigert om zich te laten troosten. Ook wij moeten ons niet laten troosten.