Trodessa was vierentwintig toen ze haar moeder zag sterven, zesendertig toen ze zelf de diagnose kanker kreeg en achtendertig toen ze als gevolg van een hersenvliesontsteking in coma lag. Genoeg om doodsbang te worden, zou je denken. Maar nee. Ze raakte haar angst voor die dood, die ze nu twee keer in de ogen had gekeken, juist kwijt en genoot alleen maar intenser van het leven.
Ze begon aan een bijzonder project: tientallen interviews met mensen die "veel te vroeg " wisten dat ze niet lang meer hadden. Welke lessen konden zij haar leren?
Dit is een boek dat je niet somberder maakt over de dood, maar vrolijker over het leven.