Mirjam van Biemen was acht jaar oud toen haar moeder een einde aan haar leven maakte. In het gezin rustte er een taboe op Mirjams moeder – haar leven leek in één klap uitgewist, alsof ze niet bestaan had.
In dit boek gaat Mirjam op zoek naar wie haar moeder was en wat haar dreef, geholpen door haar moeders’ dagboeken en gesprekken met betrokkenen. Het resultaat is een indringend, maar ook prachtig geschreven verhaal dat gaat over wegkijken, vastgeroeste rolpatronen en de angst om alleen achter te blijven. Maar bovenal gaat het over de liefde van een dochter voor haar moeder.