Dewulf neemt ons mee naar de intieme wereld rondom zijn eettafel, stamtafel en bureau, en hij geeft het ogenschijnlijk onopvallende de volle aandacht. De schrijver is ouder geworden, de kinderen gaan het huis uit, de nachten bleven vaak lang en slapeloos. Hij probeert zich tot dit alles te verhouden en kijkt in deze bundel vaak terug op vroeger, maar even zo vaak vooruit; in Jaargetijden is de dood nooit ver weg. Dit alles maakt het tot een melancholisch, verstild en poëtisch boek