Toen paus Benedictus XVI het wijze, moedige besluit
nam om af te treden, kwamen de commentaren los.
Zijn theologische meditaties werden alom geprezen.
Maar wat het beleid aangaat, stelde men vast dat
zijn bestuurlijk optreden ook felle protesten uitlokte.
Met name daar waar binnen de katholieke kerk
heftig omstreden onderwerpen aan de orde kwamen.
En in zulke omstandigheden speelde er tijdens
de discussie telkens een alom verspreid standpunt
mee: 'De paus heeft het toch zelf gezegd!'
In dit boek wordt uitgelegd wat de onfeilbaarheid
van de paus betekent en hoe men tot die opvatting
is gekomen. Wat heeft het Eerste Vaticaans Concilie
(1869-1870) in feite over het primaat van Petrus' opvolger
vastgelegd?
En dan maakt de wereld kennis met Franciscus, de
paus die zich juist bij elke mens, bij elke gelovige ten
volle thuis voelt. Hij richt tot hen een warme oproep,
een appel. In alle bescheidenheid en in alle eenvoud
breekt hij een lans voor het evangelisch ideaal van
de broederschap. Deze paus straalt voor iedereen gezag
uit omdat hij op zijn eigen, zeer oorspronkelijke
wijze echt iets te zeggen heeft.