Johan Terryn verloor in het midden van de lockdown zijn vader. Toen hij zijn verdriet deelde op de radio, kreeg hij ontelbare reacties van luisteraars die zich herkenden in zijn verhaal. Met twaalf van hen ging hij in gesprek, tijdens een wandeling die begon in het pikkedonker en eindigde bij het prille ochtendgloren. In dit boek verweeft Terryn de verhalen van zijn tochtgenoten met een dertiende verhaal: dat van zijn eigen rouwproces. Een unieke vertelling over wat het betekent om een geliefde te verliezen, over afscheid zonder nabijheid, over liefde en hoop. Van donker naar licht, zoals ook de zon zich op het uur blauw langzaam laat zien